رهزن ایمان من شد نازنین تازه ای
رفتم از کیش مسلمانی به دین تازه ای
خواجه هی خاموش باش امشب که اصحاب حضور
خلوتی دارند با خلوت نشین تازه ای
کاش کی می ریخت از بهر سرشک دیده ام
دست معمار قضا طرح زمین تازه ای
گر ز چین آشوب برخیزد عجب نبود که باز
بر سر زلف تو افتاده ست چین تازه ای
نام یاقوت لبت بر خاتم دل کنده ام
اسم اعظم را نوشتم بر نگین تازه ای
گوشهٔ چشمی به سوی من نداری، گوییا
خرمن حسن تو دارد خوشه چین تازه ای
در تمام عمر خوردم نیش زنبور فراق
تا مرا نوشین لبت داد انگبین تازه ای
ترسم از دست تو ای سنگین دل بیدادگر
دست غیب آید برون از آستین تازه ای
تا جوان گردی فروغی در جهان پیرانه سر
تازه کن عهد کهن با مه جبین تازه ای